წარსულს მიამბობს მუხა ბებერი

და მთვარის შუქი გაწვა ნებივრად.

შენს ღვთიურ ბაგეს მე ოცნებებით

ჯერ არასოდეს არ შევხებივარ.

იისფერ ჩადრში – შუბლი ფერმკრთალი.

ისევ ჩემთან ხარ, ჩუმი, სნეული.

ხსოვნა ხელების, ნაზად ნათალის

თითებს მითრთოლებს ანაზდეულად.

დუმილში მძიმე გავლიე წლები.

შეხვედრის ჟინი ვით არ მახსოვდეს

და რახანია პასუხსაც ვხვდები:

ეს, მე მიყვარხარ. შენ – არასოდეს